Freiburger historische Bestände - digital

Theres: Jö, jö, 's isch allbott au e Grus!

Dö ziägt mer aim jö 's Hemm bal rus!
Un kam mer nowel zue de Herre,
No dät aim d'Schdür no größer werre!

Amei: Drum kunnt mer sunsch in d'Schdadt nit grad
Im allerbeschde Firdigsschdaat.
Doch hitt, bi dene Herrelitt,
Dö glaub i, daß 's so ebbs nit gitt.

Theres: Ha nai, diä gucke nit grad dri,

Als müeßde se vum Phnanzamt si!
Guck, wiä se lache! So isch rächt!
1 denk, bi dene ischs nit schlächt!

Amei: I main au, 's hätt' sich mancher scho
Bi uns im Dal druß sehne loh
Un höt aim ab de Arwet plögt
Noch Buredänz un Sidde girögt.

Theres: Noch Wägkrüz, Bildschdöck, allde Sage,
Noch allem wenn diä Herre jage!
Un was mir selwer kaum meh kenne,
Des diän diä nö hischdorisch nenne!

Amei: Jö, jö, 's isch au scho grad e Grus!
Noch allem tröge se aim us!
Bloß noch de Arwet un em Vieh,
Söll iröge uns diä Herre nie!

Theres: Hajo, so ischs. Doch guck nue nä:

Dirt hockt de Fürschdand vorne drä.
Mer kä nen gar nit üwersähne,
Vun Olieburg de Doktor Kähni.

Amei: Des irait uns doch ganz bsunders no,
Daß der sich au höt sahne loh.
Denn waisch, diä Olleburger Herre
Diän sich vor unserm Dal gern schberre;
Bis Wolle kumme se selde ruf.
D'Welt hört dö meischt in Hasle ui!

Theres: Doch main i iascht, mer däte schdöre.

Diä wenn hitt ebbs Hischdorischs höre
Un möchte gar no schalle gli
Un nit für d'Fraid nue z'Wolle si.

Amei: No wellemers halt kürzer mache
Un gen halt gli an unsre Sache.
Du hösch doch, schients, au ebbs debi?