Freiburger historische Bestände - digital

Daß es am Mendich druf in dr Schual no a Nochschpiel gei hot, braucht
aigentlich nit extra gsait wäare.

's Schdruedwälli (In Schiltacher Mundart)

Was jez verzeih wurd, isch ausam Johr 1893 un alti Leut hen gsait, daß es
sällemol tatsächlich so gsei isch.

Des Haus im Schpitl, wo jez der Flaschner Hauser isch, hot seinerzeit im
alte Schreiner Schmalz gheert. s'isch grad an scheene Sundichmittag gsei, als do uf
uamol voar am Haus an saumäßige Pfeiferei lausgot. Deam Moaschter Schmalz
sei Schreinerlehrbua rennt wia bsässe ans Fiaschter, do sehten älli seini Kamerade
un riafet nuf: „Kumm raa un gang mit, dau muasch eis Muusich mache uf deire
Mundharf, mer gen ins Schdruedwälli, mer hen a Fässli Biar un z'rauchet drbei
un Mädli kummet au, dees wurd luschtich!" Der Moaschter hot awer dees alles
gheert un sait zuam Lehrbua: „Do wurd nins draus, dau bleibsch do, sag i, hit
Nummidag um halwer drie gosch dau mit eis in d'Kirch!" Dr alt Schmalz isch
an fromme Maa gsei, awer Widerschpruch hot er nit vertrage. Dean Lehrbua hots
jo läschterlich gwurmet un wenns en au voar Wuat schiar verrisse hot, er hot halt
an gschlagene Schdund näawet sei Moaschter nahogge miase, un dees mitte am
Sundichnummidag bei somana scheene Wetter. Um dees was dr Pfarrer dert
dervoarne gsait hot, hot aar sich nit veil kimmeret, aar hot äwl nau an seine
Kamerade denke miaße.

s'isch so gege di halwer viari gange, do uf uamol fahret älli Kepf rum, im
Voarschdädtli hot mer Feuer bloset, un gleidruf hot mer s'Feuerhoarn nomol
gheert. Jez awer hot dr Pfarrer niamet mai halte kenne, alles isch drvau grennt
un hot gfroget: „Wo brennts? Wo mer drnot gheert hot: „s'Schdruedwälli brennt!"
no hot dr Moaschter zua seim Lehrbua gsait: „Hosch jez gsia Bua, soweit hots
mit deani Lausbuawe kumme miaße!"

Am gleiche Owet, wo di ganz Famiii Schmalz beim Naachtesse ghogget isch,
do klopfets uf uamol ganz energisch aa, wia sin do älli verschrocke, wo dr
Schandarm do schtot un sait, daß dr Lehrbua au zua dene Kerle gheert, dia do
im Wald graucht hen un dr Wald aazunde. Wo awer dr Moaschter Schmalz dees
gheert hot, do isch er voar dean Schandarm nagschdande, hot sei Vollbart naus-
gschtellt un hot gsait: „Hit Nummidag isch mei Lehrbua nit drbei gsei, aar isch
mit miar in dr Kirch gsei, dees kaa i bezeuge!" Dodruf isch dr Schandarm wieder
gange, denn dr alt Moaschter Schmalz isch an Ehremaa gsei, deam hot mer kenne
ufs Woart glauwe.

No uamol an deam Owet hot dr Moaschter sei Schtimm erhowe un hot gsait:
„Siesch Bua, es lohnt sich älleweil wemer folget, au wenns ällemol a weng schwer
fällt."

176